از هر طرف که رفتم جز حیرتم نیفزود. شیخ شهاب الدین سهروردی...

***برشی از کتاب قلندر و قلعه***

دست‌های سپیدش که گویی از عاج تراشیده شده بود، سینی نقره کار و پیاله‌های شربت را به رقص آورده بود. ابروان سیاه و به‌هم‌پیوسته‌اش، تاق آفتابی محراب‌های مقدس را تداعی می‌کرد و خمار چشم‌هایش، سرشار از زلال شراب ناب بود. گونه‌های سرخ و سپیدش درست مثل دو سیب بود که در شبنم نور مشعشع خورشید می‌تابید!

ای سبز! بهار باورم همواره —– تو ناز بیار می‌خرم همواره

زن، محو قامت کشیده عروسش، لبخندی از سر رضایت زد و گفت:

-سلام به روی ماهت نازدانه!

مادر طاقت نداشت. می‌خواست اولین جرقه را بزند. سر در گوش یحیی برد. می‌بینی پسرم، می‌بینی؟ هانیه چه آفتابی شده، اما یحیی چیزی نگفت. مادر بر زمین بود، او در آسمان. مادر به شوق فرشته خصالی مبهوت و او محو در جلال و جمال ملکوت…

*** پشت جلد کتاب قلندر و قلعه ***

قلندر و قلعه، داستان زندگی شیخ اشراق، شهاب‌الدین یحیی‌بن‌حبش سهروردی از حکما و عرفای بزرگ قرن ششم هجری ایران است. او در سال ۵۸۷ هجری در سن ۳۶ یا ۳۷ سالگی به فتوای علما در حلب کشته شد. اگرچه بسیاری از دیدگاه‌های فلسفی او به زبان ساده در این داستان آمده است اما اساس این نوشته راه و رسم سلوکی اوست که میراث حکما، عرفا و به ویژه فرزانگان ایران باستان است.

درباره نویسنده: سید یحیی یثربی